Nowy blog !

Witam was moi kochani! I zapraszam na mój nowy blog z opowiadaniem http://appearances-can-be-deceiving.blogspot.com/ gdzie znajduje się już 1 odcinek ! :D Przepraszam was, że już tak długo nie dodaje nowych odcinków na niewidomego, ale obiecuje, że w najbliższym czasie to nadrobię! :))

ODCINEK 7

Siema, aliens!!

Po dłuższej przerwie przychodzę do was z nową notką, miłego czytania ;D 

**********************************************************

Wyszłam kierując się na przedpokój gdzie znajdowały się moje walizki. Wyciągnęłam z jednej moją pidżamę i szczoteczkę do zębów, po czym weszłam do łazienki wykonać wieczorną toaletę.

Kiedy wykonałam wszystkie czynności, już czyściutka weszłam na piętro szukać pokoju, w, którym mogłabym przenocować. Usłyszałam szloch i już wiedziałam, do kogo należał. Otworzyłam drzwi od pokoju Billa i po cichu podeszłam do łóżka, po czym mocno przylgnęłam czarnego

-już cichutko Billy- wsunęłam rękę pod materiał jego koszulki i delikatnie wodziłam palcami po nagiej skórze jego pleców- Nie płacz wszystko będzie dobrze- uspakajałam

-Nic nie będzie dobrze- wymamrotał i zaniósł się płaczem ściskając w pięściach materiał mojej pidżamy

-Bill, głowa cię będzie boleć- pocałowałam go w czoło i otarłam dłonią łzy spływające po jego policzku- będziemy spać razem – szeptałam i zaczęłam się z nim kołysać

-Dziękuje – chlipnął

-Ale już nie płacz kochanie ty moje ……

****************************

Rano zbudziło mnie szczekanie psa na podwórku i już chciałam wstać, kiedy poczułam, że coś mnie ściska za rękę

-Nie śpisz już? – Zapytałam Bidonka z powrotem siadając na łóżku

-Nie…

-Za tydzień Wigilia..

-Nie obchodzę Wigilii w tym roku, ale tobie wypadałoby wrócić do domu, chociaż na święta

-Nie chcesz żebym została z tobą?

-chce, ale rodzina jest najważniejsza

-Bill, ty jesteś dla mnie jak przyjaciel w tym momencie, a ja przyjaciół traktuje jak swoją rodzinę..

-Jesteś taka kochana..- Kiedy to usłyszałam zrobiło mi się jakoś cieplej na sercu

-ty też- ścisnęłam jego dłoń- a wracając do wczoraj, dlaczego tak rozpaczałeś

-Bo część mnie umarła i …- Znowu zaczął szybciej oddychać

-Czuje, że ta druga też chce, ale nie może i.. –-Bill, co ty pleciesz?- Zaniepokoiłam się

-dowiesz się w swoim czasie- odrzekł już spokojniej

-zaczynam się o ciebie bać

-Nie ma, o co …

-No dobra, a teraz chodź do kuchni, zrobię nam kawę a potem poranna toaleta, co ty na to?

-Jak na lato-uśmiechnął się i z moją pomocą zszedł ze mną do kuchni

-gdzie jest kawa?-Zapytałam

-w dolnej szufladzie koło lodówki

-Bill, są dwie lodówki- Jego kuchnia była naprawdę duża i można było się w niej pogubić

-sorry, koło czarnej lodówki

-Okeej- Kiedy chciałam sięgnąć po kawę z szuflady doszedł do mnie śpiew, który dobiegał z dworu „ICH MUSS DURCH DEN MONSUN…”

-Co to?- Doszłam do okna a za nim stała grupa dziewczyn, a Bill, kiedy usłyszał to zapadł w trans i wstał

-Kto to śpiewa?- Zapytał

-Jakieś dziewczyny stoją przed domem i śpiewają..

-To ja chcę wyjść na dwór

-Ale jesteś w samych bokserkach i koszulce a na dworze jest zimno i pada śni…

-Na dwór!- Przerwał mi

-Tylko potem nie płacz, że jesteś chory wzięłam go za rękę i otworzyłam drzwi od wyjścia na dwór

Dziewczyny nagle przestały śpiewać i zapatrzyły się w Billa jak w obrazek, a on miał cały czas zamknięte oczy, szkoda, że nie mógł zobaczyć jak fanki są nadal z nim i dla niego mogą wiele. Grupka dziewczyn nagle z płaczem podeszła do Billa (a było ich tam z 10) i wszystkie naraz przytuliły go. Wszyscy płakali, razem z Billem, który tylko „ Dziękuję”. Nie wytrzymałam, też się rozkleiłam i podeszłam również przytulić czarnulka.

*Wieczór*

-Masz szczęście, że masz takie fanki- stwierdziłam, stojąc nad wanną i myjąc mu plecy

-Wiem, kocham je..

-WidzeEEEEEEEEEEE.!- Poślizgnęłam się i wpadłam do wanny – OMG.. Przepraszam- pisnęłam- Nic ci nie jest?

-Raczej czy tobie nic nie jest

-W porządku- Patrząc w drugą stronę chciałam sobie pomóc wstać, więc postanowiłam się oprzeć o jego kolana, (Bo miał wcześniej podkulone), lecz nic nie napotkałam pod dłonią i z impetem poleciałam na drobniutkie ciałko czarnulka

-Przepraszam..

-Spoko- odpowiedział i lekko się zarumienił, bo trzymałam rękę w tym miejscu gdzie nie powinnam.. Boże, jaka ze mnie niezdara…

- Jezu, przepraszam Billy, głupia jestem ;/ - zmieszałam się, teraz to ja cała płonęłam na policzkach, chociaż tyle, że on tego nie widział, bo bym Się pod ziemię zapadła …

Po kąpieli, pomogłam się Billowi ubrać i dojść do łóżka

-Billi, czekaj, ja idę się wymyć i zaraz przyjdę ok?

-Ok.

Zeszłam na dół w celu zadzwonienia do mamy, Nie chciałam by bill słyszał mojej kłótni z rodzicielką. Wzięłam telefon do ręki i wybrałam numer do mamy

-Cześć

-No Cześć, cześć, w końcu postanowiłaś zadzwonić do swojej wyrodnej matki,

-Mamo, daj spokój

-Mam nadzieję, że się już opamiętałaś

-Chciałam ci tylko powiedzieć, że nie będzie mnie na święta w domu

-SŁUCHAAM?!?!?!

-To, co słyszałaś mamo, nie zostawię go samego w domy na święta

-To już on jest ważniejszy od własnej rodziny?!?!! Nie spodziewałam się tego po tobie

-Mamo, wszystko by było w porządku gdybym mogła z nim przyjechać do nas, ale jak ty jesteś taka uparta to ja też będę..

-Słuchaj mnie, wszystko mogę przeboleć, ale tego, że nie będziesz z nami na święta już nie, więc..

-CDN-

Fiziok

ODCINEK 6

Siema ludzie!

Dzięki wam za te komentarze ! To dla mnie dużo znaczy :)

Przepraszam was, że tak długo musieliście czekać, ale wiecie, szkoła.. :((

Nadal zachęcam was do lajkowania mojej strony na facebooku http://www.facebook.com/ilovethotel?fref=ts

Teraz zapraszam was do przeczytania 6 notki :)

*************************

znalazłam to, co szukałam i wzięłam mały ręczniczek. Zmoczyłam go, po czym udałam się z powrotem do pokoju Billa. Po cichu podeszłam do śpiącego i położyłam mu na rozgrzanym czole ręcznik

-Biedny – pomyślałam

Po zejściu na dół, odechciało mi się zupełnie kawy więc wpadłam na pomysł, że zamówię coś do jedzenia bo w gotowaniu nie jestem zbyt dobra. Wzięłam telefon do ręki w celu zamówienia pizzy kiedy usłyszałam krzyk dobiegający z góry

-Dominikaaa!!

Weszłam po schodach na piętro po czym udałam się do pokoju Billa

-Co jest?-chłopak siedział roztrzęsiony, podeszłam i objęłam go

-już się wystraszyłem,że mnie zostawiłaś

-Nie mogła bym..-chwyciłam jego dłoń w swoją- połóż się, bo jesteś cały rozpalony, tak w ogóle jak się czujesz? - Chłopak nadal się trząsł

-Umieram po prostu, daj mi coś na głowę

-Człowieku, co dopiero dostałeś w żyłę nie złą dawkę heroiny, a teraz jeszcze chcesz tabletki??! O nieee

-Błagam

-nie Bill, i tak, że ci pomogłam wziąć to gówno, to dla mnie za wiele... Teraz za kare pozwolę ci cierpieć...

Chłopak położył się z powrotem i zamknął oczy, nadal zawzięcie trzymając moją dłoń.

Po pewnym czasie kiedy myślałam, że zasnął postanowiłam wstać lecz poczułam mocny uścisk na mojej dłoni. Położyłam się z powrotem i nie długo po tym udałam się do krainy snów..

***

Po przebudzeniu od razu wzięłam telefon w rękę w celu zobaczenia, która godzina

-19:57, nieźle sobie pospaliśmy- pomyślałam i spojrzałam w kierunku Billa, już nie spał

-Jak się czujesz- zapytałam

-trochę lepiej, muszę wziąć prysznic..

-Ok, ale nie pozwolę ci samemu iść do łazienki

-Może mnie jeszcze umyjesz? - powiedział zbulwersowany

-Nie, ale chce być z tobą w łazience, żeby mieć pewność, że wszystko OK

-chyba żartujesz..

-to chcesz iść, czy nie ?

-Ja się nie rozbiorę przy tobie!

-No to zostajesz tu i dalej odpoczywasz

-Ja chce wziąć prysznic!

Wzięłam chłopaka za rękę pomagając mu wstać po czym poszliśmy do łazienki

-Dalej, co tak stoisz? Rozbieraj się .. -ponaglałam

-nie rozbiorę się przy tobie

-dlaczego?

-przyczyna jest prosta, WSTYDZĘ SIĘ!

-Oj Bill, nie masz się czego wstydzić, w szpitalu też się musiałeś jakoś kąpać...

-Ale teraz jestem w domu

-ja stąd nie wyjdę, albo się rozbierasz i kąpiesz albo dzisiaj idziesz spać bez kąpieli . Wybieraj..

Chłopak nie pewnie zaczął odpinać pasek od spodni

-pomóc ci ?

-I jeszcze czego ? -odpowiedział z ironią

Kiedy uporał się ze spodniami, ściągnął powoli bluzkę i został w samych bokserkach

-Na co czekasz?-zapytałam

Chłopak nie pewnie ściągną bokserki i stanął przede mną tak jak go pan Bóg stworzył. Przyjrzałam się dokładniej jego ciału. Było bardzo wychudzone, blade, i zdobiły je tatuaże, ale to miało swój urok.

Pomogłam mu wejść do kabiny i nastawiłam odpowiednią temperaturę wody

-podasz mi płyn do mycia ?

-już się robi- sięgnęłam po mydło w płynie i podałam mu do ręki

Czarny dokładnie mył swoje ciało nie omijając żadnej jego części

-I jeszcze szampon

-Ok

Kiedy czarny umył włosy, poprosił mnie o podanie ręcznika i owinął się nim. . Wzięłam szczotkę do włosów i udaliśmy się do pokoju . Po wejściu do pomieszczenia, zaprowadziłam bruneta na łóżko i kazałam usiąść, chwyciłam w rękę szczotkę i zaczęłam rozczesywać czarne kosmyki włosów

-Masz naprawdę zadbane włosy, długo zapuszczałeś?

-Nawet nie..

Po skończonym zabiegu, spojrzałam na zegarek, który wyświetlał 20:40

-Podasz mi bokserki? Są w prawej szufladzie

-Nie ma sprawy

Wyciągnęłam jedną parę i podałam czarnemu. Po chwili miał już je na sobie

-Chce ci się jeść ?

-Nie..

-Sama się sobie dziwię ale mi też nie...

-Położył bym się .. która godzina ?

-Dochodzi dziewiąta

-Śpisz ze mną ? - zapytał prosto z mostu

-Słucham ?

-Chyba, że nie chcesz ..

-Dlaczego chcesz ze mną spać ? - zapytałam zdziwiona

-Sam nie wiem, możesz spać u mojego brata w pokoju lub u rodziców, mi wszystko jedno..

-Ok, jakoś sobie poradzę, czegoś jeszcze potrzebujesz ?

-Nie, dzięki..

-Dobranoc Bill- Podeszłam i pocałowałam go w czoło

-Dobranoc 

 

Wyszłam kierując się na przedpokój gdzie znajdowały się moje walizki. Wyciągnęłam z jednej moją pidżamę i szczoteczkę do zębów po czym weszłam do łazienki wykonać wieczorną toaletę.

Po wykonaniu wszystkich czynności , już czyściutka weszłam na piętro szukać pokoju w, którym mogłabym przenocować. Usłyszałam szloch i już wiedziałam do kogo należał..

Fiziok

ODCINEK 5

Cześć ludzie!

Zróbcie to dla mnie i dodawajcie te komentarze. To naprawdę nie zajmuje wiele czasu, a mi daje wiele radości i motywacji do pracy, więc proszę was postarajcie się.

Zapraszam  do dołączania się, jako obserwatorzy strony, żeby móc zobaczyć ile jest stałych czytelników!

No to nie pozostaje mi nic innego jak zaprosić do notki!

*******************************************************************

-Dobra to idź a ja zrobię tę kawę- odwróciłam się i wstawiłam wodę, po czym zaczęłam szukać po szafkach kubków, a było to trudne zadanie, bo szafek było wiele.

Kiedy już mi się udało znaleźć kubki, wyciągnęłam dwa i postawiłam na blacie. Nagle usłyszałam przerażający huk.. Wystraszyłam się. Szybko wyłączyłam wodę i pobiegłam w stronę hałasu a tam dostrzegłam leżącego na podłodze Billa

-Boże.. Nic ci nie jest..? Ale jestem głupia-Chłopak podniósł się szybko na nogi- muszę szybko do toalety

-Bill, co się dzieje?

-Będę rzygał!- Zaskoczona odpowiedzią pociągnęłam go do kuchni nad zlew, ponieważ nie wiedziałam gdzie jest toaleta. Odgarnęłam długie, czarne włosy z czoła a chłopak zwrócił całą zawartość żołądka do zlewu

-Billi, co się dzieje?-Dotknęłam rozpalonego czoła chłopaka

-potrzebuje heroiny - powiedział lekko otumaniony

-słucham?!-Nie wierzyłam własnym uszom

-Muszę dać sobie w żyłę, już nie biorę drugi dzień dziewczyno! Jestem na tabletkach uspakajających! Potrzebuje narkotyku, bo zaraz sobie kur*a włosy powyrywam- powiedział z lekka rozhisteryzowany

-Nie pomogę Ci - odpowiedziałam

-Błagam cię-ukląkł na kolanach i zaczął płakać-gdybym miał wzrok sam bym sobie poradził

-Bill, przestań

-Już nie mam nawet, czym wymiotować, boli mnie głowa. Błagam ratuj ja zaraz się wykończę

Nie miałam innego wyjścia, musiałam mu pomóc, bo inaczej naprawdę by się wykończył. Weszliśmy powoli na pierwsze piętro po schodach

-gdzie jest twój pokój?-Zapytałam

-Te białe drzwi

Ściany pokoju Billa były białe zdobione gdzieniegdzie czarnymi różami, na środku stało piękne duże łóżko z satynową pościelą w kolorze czerwonym a pod nim Puchowy czarny dywan. Po obu stronach łóżka stały dwie czarne szafeczki a na nich bukiety czerwonych róż. Na suficie wisiał piękny, duży, papierowy żyrandol.

Poprowadziłam chłopaka na łóżko, żeby mógł usiąść

Otwórz górną szufladę z lewej komódki i tam powinno być takie czarne pudełko- zrobiłam tak jak kazał

-wyciągnij z stamtąd strzykawkę i rozcieńczoną heroinę w słoiku

-co dalej?

-napełnij nią strzykawkę

-ile?-dopytywałam

-Do pełna

Trzęsącą się ręką wlewałam substancje do strzykawki, chłopak w tym czasie mocował się z paskiem od spodni. Boże, w co ja się wpakowałam..

Kiedy już skończyłam napełnianie strzykawki podeszłam do czarnego.

-Miałaś kiedyś robioną szczepionkę?

-tak..

-to wiesz, co robić

Wzięłam pasek od spodni i zacisnęłam na chudziutkim przedramieniu Billa, po czym drżącą ręką delikatnie wbiłam igłę w zgięcie ręki. Czarny syknął i zamknął powieki

-Boże, co ja robię?

Po chwili zaczął odpływać, aż w końcu położył się. Gdy strzykawka była opróżniona, wyciągnęłam delikatnie igłę i położyłam na komodzie. Spojrzałam na chłopaka i pogłaskałam go po rozgrzanym do czerwoności policzku, starałam się nie płakać, wyglądał naprawdę marnie. Odgarnęłam grzywkę i ucałowałam mokre od potu czoło 

-Wszystko będzie dobrze Billy, obiecuję- przechylił głowę w moją stronę i uchylił powieki.Jego źrenice były małe niczym główka od szpilki a oczy smutne- Śpij, jesteś zmęczony musisz odpocząć

Siedziałam przy nim chwile. Brał tak głębokie oddechy jakby zaraz miało mu zabraknąć tlenu. Kiedy można było stwierdzić, że śpi zeszłam na dół zrobić tą kawę. Nagle usłyszałam telefon. Mama

-Tak?

-Mam nadzieje, że opamiętałaś się i dzisiaj wracasz do domu

-chyba sobie żartujesz mamo?! Powiedziałam raz i zdania nie zmienię, zamierzam mu pomóc i tyle! Już nie mam ochoty o tym rozmawiać! Jeżeli ty nie chcesz mnie z nim u nas to ja zostanę tutaj w Niemczech!

-Oj, nie wiesz, co robisz, ale oczywiście. Ty jesteś najmądrzejsza. Z biegiem czasu zobaczysz, kto miał rację. Do zobaczenia

Boje się, że moja mama może mieć rację…

Kiedy już zaparzyłam kawę, i wypiłam ją, udałam się na poszukiwania łazienki. Po  5 minutach znalazłam to, co szukałam i wzięłam mały ręczniczek. Zmoczyłam go, po czym udałam się z powrotem do pokoju Billa. Po cichu podeszłam do śpiącego i położyłam mu na rozgrzanym czole ręcznik

-Biedny - pomyślałam

-CDN-

Fiziok

ODCINEK 4

Nadal liczę na więcej komentarzy. Następna notka pojawi się dopiero po 10 komentach. 

Chciałabym wam przypomnieć, że historia rozgrywa się w latach 2007-2008

*

-mamo on nie jest chory, tylko stracił wzrok, a przecież to nie jest najważniejsze, proszę cię. Jeżeli się zgodzisz będę ci wdzięczna do końca życia

-Jeżeli bym się zgodziła, nie byłabym matką

-Ale, dlaczego?

-To by było nie odpowiedzialne z mojej strony, znacie się dopiero dwa dni..

-Jak na te 2 dni poznałam go już dość dobrze, wiesz, jaki on jest? Nie wiesz

-Kochanie, nie zgadzam się i to jest tyle z mojej strony.

-A pomyślałaś o innych? Co on takiego zrobił? Dlaczego wszyscy są przeciwko niego? On jest taki bezbronny.. Ty nawet nie wiesz

-Przykro mi, nie wszyscy mają szczęście

-Jak możesz tak mówić? Nie poznaje cię –wyłączyłam się

Znowu to samo, zamiast się pogodzić z mamą jeszcze bardziej się z nią pokłóciłam. Nie poznaje jej, powinna mnie wspierać, wykazać się, chociaż trochę, a w moich oczach zyskałaby bardzo wiele. Co ja teraz powiem Billowi, obiecałam mu…, Dlaczego ja jestem taka głupia? Zawiodłam po całej linii.

Pod wpływem nerwów rzuciłam moim telefonem o ścianę i zwyczajnie się popłakałam. Byłam bezradna. Usiadłam na łóżku i zakryłam twarz dłońmi. Po chwili się trochę uspokoiłam, pozbierałam części telefonu z podłogi złożyłam go i weszłam do toalety obmyć twarz i zrobić nowy makijaż. Kiedy make-up był już gotowy zaczęłam się pakować, Pojadę z Billem do niego a potem coś wymyśle. Wszystko będzie ok- pocieszałam się w myślach, chociaż tak naprawdę w to nie wierzyłam.

O 17: 48 byłam już pod szpitalem z walizkami. Teraz musiałam iść do Billa i jakoś mu to wytłumaczyć. Na holu głównym zobaczyłam pielęgniarkę prowadzącą Billa, w ogóle sobie nie radził. Podbiegłam do niego z walizkami i mocno uścisnęłam

-Kim pani jest?! Proszę go puścić, bo zawołam ochronę -powiedziała nieco głośniejszym tonem zbulwersowana kobieta

-Spokojnie, jestem jego koleżanką, prawda Bill?

-Prawda-uśmiechnął się, kobieta nie wyglądała na zbyt wesołą

-Może pani już się zająć sobą, ja mu pomogę-kobieta prychnęła i poszła w swoją stronę

-Nie zbyt jest miły tutejszy personel, co nie?- Chwyciłam jego chudą i delikatną dłoń

-zauważyłem, możemy porozmawiać?

-Oczywiście

-Ja sobie wszystko przemyślałem i sądzę, że przeprowadzka do ciebie byłaby nie rozsądna. Znamy się dopiero dwa dni i wiesz..

-Ale jak ty sobie poradzisz?

-Jakoś sobie poradzę

-Ale zaprosisz mnie jeszcze dziś na kawę, chciałabym zobaczyć jak mieszkasz

-jeżeli masz taką ochotę

-jasne, że mam- pociągnęłam go lekko za rękę- chodź po wypis

Ominęła mnie część tłumaczenia się, dlaczego nie może u mnie zamieszkać, ale ani mi się śni rezygnować z tego planu. Odczekam jeden dzień bez telefonów do matki aż w końcu zmięknie i się zgodzi. Dzisiejszą noc gdzieś spędzę, może w jakimś hotelu, ale jeszcze o tym nie zastanawiałam.

Po odebraniu wypisu mogliśmy spokojnie wyjść ze szpitala. Pod jedną ręką trzymałam Billa a drugą ciągnęłam walizkę.  

-Widzisz gdzieś taki czarny duży samochód?-Zapytał brunet

-widzę

-to chodźmy do niego, mój ochroniarz zawiezie nas do mnie

Szliśmy bardzo powoli. Obawiałam się, że bill się przewróci lub zrobi sobie krzywdę, lecz na szczęście doszliśmy do auta bezpiecznie.

-Kto to jest?-Zapytał mięśniak za kółkiem

-moja koleżanka, chciała wejść na kawę

-Jesteś pewny, że koleżanka?

-Oj, daj spokój- zakończył, tą konwersacje czarny

Kiedy ruszyliśmy nastała nagle krępująca cisza w samochodzie, nikt się nie odzywał, spojrzałam na Billa i wzięłam do ręki jego dłoń

-Masz bardzo zadbane dłonie i widzę, że jesteś fanem tipsów

-Nadal trzyma mi się kolor?

-Tak, jeśli kolorem można nazwać czarny

-Dla mnie ostatnio tylko ten kolor istnieje…-wyraźnie posmutniał

-oj przestań, jeszcze chciałam ci powiedzieć, że masz zajebiste włosy- chłopak odpowiedział bardzo szczerym uśmiechem-aż proszą się do robienia warkoczyków-złapałam trzy pasma jego włosów i zaczęłam pleść cieniutki warkoczyk.

Po pół godzinie jazdy zauważyłam, że Bill robi się śpiący, więc zdjęłam swoją bluzę i ułożyłam sobie na kolanach

-Jak chcesz się położyć to moje kolana są do dyspozycji

Po chwili namysłu położył głowę na nich i udał się do krainy snów, a po nim i ja.

-Wstawajcie-poczułam szarpanie za ramię-Już jesteśmy na miejscu

 Przeciągnęłam się na miejscu i otworzyłam oczy. Myślałam, że śnie, dom, przed którym zaparkowaliśmy był ogromny, na przodzie znajdowały się 4 wysokie filary i ogromny basen. Pierwszy raz w życiu widziałam tak piękny dom.

Bill-szepnęłam i odgarnęłam grzywkę z jego czoła- wstawaj, jesteśmy już

Chłopak podniósł głowę z moich kolan i  ziewnął, ale on słodki. Jak można go skrzywdzić lub mu odmówić? Tego nie rozumiem i raczej nie zrozumiem

Pomogłam mu wyjść z auta, a ochroniarz wziął nasze bagaże z auta.

Kiedy weszliśmy do domu myślałam, że padnę z wrażenia. Dom kosztował pewnie kupę forsy. Piękny żyrandol z kryształków, duży, biały puchaty dywan, Schody kręcone prowadzące na górę, a ściany karmelowe. Jednym słowem po prostu WOW!

Po lekkim otrząśnięciu zauważyłam, że Bill nie może trafić kurtką na wieszak, pomogłam mu

-pięknie tutaj, nigdy wcześniej nie widziałam tak pięknego domu

-Dziękuje, ale nie dawno zrozumiałem, że piękny dom nie jest ważny, ja już go nigdy nie zobaczę…

Nie odpowiedziałam nic

-To może zrobię kawę? –Zapytałam po chwili ciszy

-Nie wiesz gdzie, co jest..

-To mi powiesz

Wzięłam go za rękę i powędrowałam w głąb domu. Co nowe pomieszczenie to piękniejsze. W końcu jakoś dotarliśmy do celu.  Odsunęłam krzesło od stołu, który był umieszczony na środku kuchni.

-Usiądź

-Nie, ja muszę iść do toalety

-To cię zaprowadzę                      

-Jakoś dojdę po omacku

-Dobra to idź a ja zrobię tę kawę- odwróciłam się i wstawiłam wodę, po czym zaczęłam szukać po szafkach kubków, a było to trudne zadanie, bo szafek było wiele.

Kiedy już mi się udało znaleźć kubki, wyciągnęłam dwa i postawiłam na blacie. Nagle usłyszałam przerażający huk..

-CDN-

Fiziok

ODCINEK 3

Bardzo by mi było miło, jeżeli więcej osób by komentowało. To zajmuje nie wiele czasu, a mi daje wiele radości i chęci do pisania kolejnych odcinków. Przypominam, że jeżeli ktoś chce być informowany o nowych notkach to podawajcie swoje gg lub polubcie fanpage http://www.facebook.com/ilovethotel?fref=ts

I oto kolejna notka ! :D

***

-Nie płacz słyszysz?!, Obiecaj, że nie będziesz płakał- mocniej go ścisnęłam, wyczułam, że bierze bardzo płytkie oddechy-Nie rób mi tego-Nie wiem czy dobrze zrobiłam przyjeżdżając tu, mam zbyt miękkie serce by patrzeć na męczarnie i ból innego człowieka..

-Boje się..-Zaszlochał

-wiem, uspokój się, pomogę ci, obiecuje- uspakajałam

-Dziękuje- zacisnął palce na moich plecach- Dzięki tobie, pierwszy raz od mojego wypadku nie czułem się samotny..

-Cieszę się-zrobiło mi się cieplej na sercu, że chociaż przez chwile nie czuł się smutny- Bill, obiecuję, że jutro przyjdę, a teraz muszę już zmykać, ale przed tym obiecasz mi coś?

-Co?

-Nie będziesz płakał

-obiecuje, -mocniej się wtulił- Na pewno mnie jeszcze odwiedzisz?

-Na pewno 

************************

Kiedy już leżałam w łóżku rozmyślałam jak by mu pomóc. Chciałam tego z całego serca tylko nie wiedziałam jak. Po za tym już pewnie niebawem wyjdzie ze szpitala. I gdzie on pójdzie? No na pewno do domu, ale przecież sam sobie tam nie poradzi. On nawet się sam nie może wykąpać, bo się poślizgnie i zabije. Może zaproszę go do siebie? A jak mama się nie zgodzi.. Zgodzi się. A jak nie to będzie foch. Jeszcze Billa tylko muszę namówić. Ale jak ja sobie z nim poradzę. Dużo jest roboty przy takim człowieku. Nawet ze schodów sam nie zejdzie ani się nie wykąpie sam. Ale obiecałam, że mu pomogę a obietnica to obietnica.

*****************

Następnego dnia rano, wstałam i zjadłam sobie jajecznice, a potem poszłam wykonać poranną toaletę, ogarnęłam trochę pokój i mogłam wyjść z hotelu prosto do szpitala. Po drodze natknęłam się na McDonalda, więc weszłam do niego zmyślą o Billu i kupiłam 3 hamburgery i cole. Niech się chudzina naje. Pewnie personel szpitala nie będzie z tego zbytnio zadowolony, ale ja mam to gdzieś.  Wychodząc z Mc-a usłyszałam telefon, Mama

-Cześć córciu, to dzisiaj już wracasz, tak?

-No, bo widzisz mamo, plany się pozmieniały, będziemy mieli w domu gościa

-Jak to?

-Pomyślałam , że Bill zamieszka u nas

-Jak to pomyślałaś sobie?! A moje zdanie już się nie liczy?! Ja się na to nie zgadzam! I to, że pozwoliłam Ci tam jechać było wielkim błędem

-Wiesz, co mamo, myślałam, że masz serce-wyłączyłam się

Byłam zdenerwowana, rozmowa z mamą wyprowadziła mnie z równowagi. Jeżeli ona się nie zgodzi na Billa, ja zamieszkam w tym hotelu. Ale skąd ja wezmę pieniądze? Co ja gadam!!! Mama musi się zgodzić, i koniec

*********************

Kiedy weszłam do Sali bill się uśmiechnął,  skąd wiedział, że to ja weszłam?

-Cześć, z czego jesteś taki szczęśliwy- Podeszłam i lekko go uścisnęłam
-Bo usłyszałem, że weszłaś
- A skąd ta pewność?
-Szczerze to sam nie wiem..
-Mam tu coś dla ciebie- wręczyłam mu paczkę z jedzeniem- mam nadzieje, że lubisz jedzenie z Mc-a

-Kochana jesteś, dziękuje, już nie mogę patrzeć…. Znaczy wąchać tutejszego jedzenia

-To trafiłam w dziesiątkę

-znamy się od wczoraj a ja już cię polubiłem-uśmiechnęłam się

-Ja cię też, jesteś inny niż wszyscy, taki specyficzny

-Dzisiaj pod wieczór mam wypis, będę musiał kogoś poprosić żeby zadzwonił do sakiego

-kto to?

-Mój ochroniarz

-To, czemu nie ma go tu z tobą?

-Do, czego on mi jest potrzebny? Już prawie nikt tu nie przychodzi, wszyscy sobie odpuścili

-Mogę zadać ostatnie pytanie?

-Dawaj

-Jak sobie poradzisz sam w domu?

- nie zastanawiałem się jeszcze nad tym

-Bo wiesz ja wczoraj tak sobie myślałam, że jak byś chciał to byś mógł ze mną przez pewien czas zamieszkać

-No, co ty, nie żartuj sobie

-nie żartuje

-przecież znamy się od wczoraj, praktycznie nic o sobie nie wiemy, a ty tak po prostu chcesz mi pomóc?

-Jestem ci to winna, obiecałam a ja słów na wiatr nie rzucam

-To jest bardzo szalony pomysł, przecież nie chcesz się zajmować taką kaleką, uwierz mi

-nie mów tak

-ale to jest prawda

-To znaczy, że chcesz ze mną zamieszkać?

-Nie wiem, nie lubię się komuś zwalać na głowę, ja nigdy tego nie robiłem i nie nawiedziłem tego, do tej pory tego nie lubię

-Ale ja naprawdę cię polubiłam, już ci mówiłam wczoraj, że w wieku 16 lat zaczęłam się angażować w różne akcje, które miały na celu pomóc ludziom, a teraz, kiedy mam naprawdę okazję to zrobić, ty mi odmawiasz. Zgódź się, proszę, będzie miło, i nie myśl sobie, że mi zależy na twoich pieniądzach. Chociaż zdaje sobie sprawę, że byłeś i nadal jesteś osobą publiczną i masz 100 razy więcej pieniędzy niż ja.

-Nie pomyślałem tak ani razu, masz dobre serce 

-ty też

-Ja? Dobre żarty, ten, co ćpał, pił i cały czas myślał o sobie?

-Bill ja wiem na pewno, że jesteś dobrym człowiekiem

-Nawet nie wiesz jak miło mi słyszeć takie słowa

-To dasz sobie pomóc?

-Dobrze, ale najpierw pojedziemy po moje rzeczy a potem do ciebie. Długo będziemy jechać?

-trochę się jedzie, tak około 11 godzin

-to serio długo

-zleci szybko zobaczysz. To, o której masz wypis?

-o 18

-To ja teraz pojadę się spakować i przyjadę o osiemnastej dobrze?

-dobrze.

****************

Pakując się do wyjazdu pomyślałam o mamie, nie zbyt dobrze się zachowałam w stosunku do niej. Ona się o mnie martwi a ja na nią najeżdżam. Chyba powinnam ją przeprosić.

Wzięłam telefon i wybrałam do niej numer

-Cześć

-Cześć-odpowiedziała nie zbyt szczęśliwym tonem

-Mamo chciałam cię przeprosić i powiedzieć, że poznałam tego chłopaka lepiej i on ma naprawdę dobre serce

-I, co z tego? To, że ma dobre serce znaczy, że od razu musisz go brać do domu?

-Nie, ja… Ja czuję, że muszę mu pomóc, ale żebym ja pomogła mu a on mi, ty najpierw musisz podjąć decyzje, czy się zgadzasz? On naprawdę tego potrzebuje mamo, uwierz mi

-Ja nie wiem, nie powinnaś podejmować tak poważnych decyzji dotyczących człowieka chorego w tak młodym wieku

-mamo on nie jest chory, tylko stracił wzrok, a przecież to nie jest najważniejsze, proszę cię. Jeżeli się zgodzisz będę ci wdzięczna do końca życia

-CDN-

Fiziok

ODCINEK 2

Siema ludziska !

Jeżeli ktoś chce był powiadamiany o nowych notkach to polubcie fanpage na facebooku http://www.facebook.com/ilovethotel?fref=ts lub podawajcie swoje numery gg w komentarzach

No to nie pozostało mi nic innego jak zaprosić do przeczytania 2 notki !

Chyba wpadłam na pewien pomysł…

*******3 tygodnie później*******

Pakowałam walizkę na wyjazd do Berlina, kiedy nagle do pokoju weszła moja mama

-Córciu, czy na pewno to sobie przemyślałaś?

-Tak, mamo, już nie mam zamiaru rezygnować z wyjazdu do Berlina

-Ale, dlaczego tak ci zależy na spotkaniu z tym chłopakiem?

-Bo wiem, że on może mi pomóc, a ja mogę pomóc mu… wiem, co robię zaufaj mi. Teraz nie powinno być zbyt wiele fanek pod szpitalem, bo od wypadku minął już prawie miesiąc..

-Kiedy wrócisz?

-Nie zostanę tam długo, chce z nim tylko porozmawiać

-Kocham się skarbie- Po tych słowach mama mocno się do mnie przytuliła, a ja odwzajemniłam ten gest- jesteś taka mądra

-też cię kocham mamo, też cię kocham…..

********************************

Kiedy wysiadłam z autobusu, przeszedł mnie dreszcz, było bardzo zimno, ale to normalne w październiku- co dopiero był początek 2007 roku, a teraz zaczynamy już prawie 2008, jak szybko ten czas leci- pomyślałam powoli podążając w stronę hotelu.

Po wejściu do mojego pokoju hotelowego ogarnął mnie spokój. W pomieszczeniu dominował kolor żółty. Zdjęłam fioletową kurtkę, kozaki (również w kolorze fioletowym) i rzuciłam się na duże łóżko, które okrywała czerwona satyna. Nawet nie wiedziałam, kiedy ogarnął mnie sen.

Obudziłam się o godzinie 17:15

-No tak do 19 są odwiedziny, a ja się wyleguje

Nie chciałam dać plamy, więc poszłam do łazienki się odświeżyć i poprawić makijaż, po czym ubrałam się i wyszłam z domu.

 Kiedy stanęłam przed szpitalem byłam zdziwiona, bo nie było żywego ducha. Przecież Bill Kaulitz był jednym z najbardziej pożądanych nastolatków, miał miliardy fanek i kupę kasy a teraz? Kiedy potrzebuje pomocy został sam, wyobrażam sobie jak musi go to boleć. Ale też nie dziwie się rodzicom fanek. Nie każda matka chce by jej dziecko marzło w zimnie przez jakiegoś tam zupełnie obcego człowieka, z którym na dodatek nawet nie może się spotkać. Co ja gadam? Żadna matka tego nie chce.

Nie zastanawiając się długo weszłam do szpitala, jednak nie miałam zamiaru pytać się gdzie leży Bill Kaulitz, bo zapewne wtedy bym już mogła pożegnać się z szansą spotkania się z nim. Więc zaczęłam zaglądać do każdej Sali, w której leżeli pacjenci i szukać bruneta.  Ostatnia sala, do jakiej zajrzałam

Była mała a ściany w kolorze białym, na środku stało jednoosobowe łóżko a na nim leżał blady chłopak z przekrwionymi oczami, jak mniemam od łez. Obejrzałam się do koła i ku mojemu zdziwieniu nikt nie pilnował owego pokoju, więc weszłam powoli do środka i usiadłam na krześle

-cześć- chłopak odwrócił głowę w moją stronę a ja dostrzegłam jego smutne oczy

-Kim jesteś?-Zapytał cicho

-nie martw się, nie zrobię ci krzywdy, przyszłam cię odwiedzić, jestem Dominika

-Jeżeli jesteś kolejną fanką, to przepraszam, ale nie dam ci autografu i nie zbyt chce zdjęcie w takiej sytuacji….

-Nie, nie jestem fanką, usłyszałam twoją historię w telewizji i zdecydowałam, że wpadnę

-Dziwne..

-Wiesz, zawsze Cię podziwiałam za to, że nie wstydziłeś się pokazać własnego stylu. Ja też taka jestem, tylko, że z powodu mojego stylu wszyscy mnie unikają a w twoim przypadku było inaczej

-No właśnie było…, teraz już nigdy nie zobaczę mojego ryja w telewizji ani nawet w lustrze.. Nie mam już, po co żyć

-Masz, nie mów tak.

-Co ty o mnie wiesz? I po co tu przyjechałaś? Żeby się użalać nad kaleką?

 - przyszłam żeby porozmawiać

-Co to za rozmowa, nawet nie mogę spojrzeć ci w oczy. Co za ironia losu, pierw pół świata zabija się żeby móc mnie zobaczyć, a teraz każdy może przyjść i popatrzeć na niewidomego kaulitza, który już nie ma rodziny a pieniądze znikają z jego konta z prędkością światła, nawet przyjaciele się ode mnie odwrócili.. A co jest w tym najgorsze? Najgorsze jest to, że straciłem drugą połowę siebie, najukochańszą osobę w moim życiu, za którą skoczyłbym w ogień.. Mojego kochanego braciszka – chłopak odwrócił głowę- Mojego Toma – Zaszlochał

Nie wiedziałam jak mam się w tej sytuacji zachować, patrzałam jak chłopak cierpi i nie umiałam mu pomóc. Uniosłam dłoń i położyłam na jego dłoni

-nie płacz, wszystko się ułoży- uspakajałam półszeptem

-Nie, nic się już nie ułoży…

-Żeby dostrzec to, co najważniejsze w człowieku wcale nie potrzebne są oczy, potrzebny jest rozum i serce – mocniej ścisnęłam jego dłoń – a ty to wszystko posiadasz, nie wyglądasz na głupiego Bill..

Schylił głowę a łzy bezwładnie płynęły po jego czerwonych policzkach, otarłam jedną kciukiem

-spokojnie, już nie płacz- W tej chwili poczułam się jak bym uspakajała dziecko, zauważałam, że Bill posiadał cechy małego dziecka, bardzo otwarcie mówił o swoich uczuciach, nie bał się ich i nie powstrzymywał swych emocji. Było coś w nim niezwykłego, jeszcze nie wiem, co ale się dowiem.

-Wiem że, zachowuje się jak dzieciak, a przecież już jestem dorosły, przepraszam nie powinienem tak.. –Pociągnął nosem- Miło, że przyszłaś, nie jestem chociaż sam, przykro mi, że nie mogę cię ujrzeć…

-Chyba byś nie chciał..

-Dlaczego?

-Ludzie mnie omijają z powodu mojego wyglądu jak już ci mówiłam, a przecież wygląd nie powinien być najważniejszy..

-opowiesz mi jak wyglądasz?- Odwrócił głowę w moją stronę, miał takie piękne oczy, były szczere widać to było, lecz puste. Dziwne było rozmawiać osobą, która nawet na ciebie nie patrzy, jego oczy były zwrócone na ścianę

-Mam niebieskie włosy, zielone oczy, i jestem bardzo kolorowo ubrana, kocham kolory – lekko się uśmiechnęłam, on chyba to wyczuł, bo odwzajemnił gest

- Jesteś oryginalna, lubię takie osoby

-Jesteś pierwszą osobą, która mi to mówi

-Ja zapewne wyglądam fatalnie

-widać, że jesteś bardzo zmęczony, może chcesz się przespać?

-Nie, chce żebyś została, tak dawno z nikim nie rozmawiałem

*

Po godzinnej rozmowie, na różne tematy, weszła do Sali pielęgniarka

-Czas odwiedzin się skończył-, po czym wyszła

-Chyba muszę już iść- chłopak posmutniał

-boje się otaczającej mnie ciemności i samotności, nie mogę tego znieść psychicznie, to jest dla mnie bardzo trudne- chciało mi się płakać, nie chciałam iść i zostawiać go samego, jego oczy były strasznie smutne, bał się

-Jutro wrócę, obiecuje- podeszłam do niego i lekko go przytuliłam-trzymaj się-nie odpowiedział, Wyszłam z Sali i spojrzałam na niego jeszcze raz przez szybę, płakał, nie wytrzymałam, weszłam do Sali i mocno do niego przylgnęłam

-Nie płacz słyszysz?!, Obiecaj, że nie będziesz płakał- mocniej go ścisnęłam, wyczułam, że bierze bardzo płytkie oddechy-Nie rób mi tego-Nie wiem czy dobrze zrobiłam przyjeżdżając tu, mam zbyt miękkie serce by patrzeć na męczarnie i ból innego człowieka..

-CDN-

Fiziok