ODCINEK 4

Nadal liczę na więcej komentarzy. Następna notka pojawi się dopiero po 10 komentach. 

Chciałabym wam przypomnieć, że historia rozgrywa się w latach 2007-2008

*

-mamo on nie jest chory, tylko stracił wzrok, a przecież to nie jest najważniejsze, proszę cię. Jeżeli się zgodzisz będę ci wdzięczna do końca życia

-Jeżeli bym się zgodziła, nie byłabym matką

-Ale, dlaczego?

-To by było nie odpowiedzialne z mojej strony, znacie się dopiero dwa dni..

-Jak na te 2 dni poznałam go już dość dobrze, wiesz, jaki on jest? Nie wiesz

-Kochanie, nie zgadzam się i to jest tyle z mojej strony.

-A pomyślałaś o innych? Co on takiego zrobił? Dlaczego wszyscy są przeciwko niego? On jest taki bezbronny.. Ty nawet nie wiesz

-Przykro mi, nie wszyscy mają szczęście

-Jak możesz tak mówić? Nie poznaje cię –wyłączyłam się

Znowu to samo, zamiast się pogodzić z mamą jeszcze bardziej się z nią pokłóciłam. Nie poznaje jej, powinna mnie wspierać, wykazać się, chociaż trochę, a w moich oczach zyskałaby bardzo wiele. Co ja teraz powiem Billowi, obiecałam mu…, Dlaczego ja jestem taka głupia? Zawiodłam po całej linii.

Pod wpływem nerwów rzuciłam moim telefonem o ścianę i zwyczajnie się popłakałam. Byłam bezradna. Usiadłam na łóżku i zakryłam twarz dłońmi. Po chwili się trochę uspokoiłam, pozbierałam części telefonu z podłogi złożyłam go i weszłam do toalety obmyć twarz i zrobić nowy makijaż. Kiedy make-up był już gotowy zaczęłam się pakować, Pojadę z Billem do niego a potem coś wymyśle. Wszystko będzie ok- pocieszałam się w myślach, chociaż tak naprawdę w to nie wierzyłam.

O 17: 48 byłam już pod szpitalem z walizkami. Teraz musiałam iść do Billa i jakoś mu to wytłumaczyć. Na holu głównym zobaczyłam pielęgniarkę prowadzącą Billa, w ogóle sobie nie radził. Podbiegłam do niego z walizkami i mocno uścisnęłam

-Kim pani jest?! Proszę go puścić, bo zawołam ochronę -powiedziała nieco głośniejszym tonem zbulwersowana kobieta

-Spokojnie, jestem jego koleżanką, prawda Bill?

-Prawda-uśmiechnął się, kobieta nie wyglądała na zbyt wesołą

-Może pani już się zająć sobą, ja mu pomogę-kobieta prychnęła i poszła w swoją stronę

-Nie zbyt jest miły tutejszy personel, co nie?- Chwyciłam jego chudą i delikatną dłoń

-zauważyłem, możemy porozmawiać?

-Oczywiście

-Ja sobie wszystko przemyślałem i sądzę, że przeprowadzka do ciebie byłaby nie rozsądna. Znamy się dopiero dwa dni i wiesz..

-Ale jak ty sobie poradzisz?

-Jakoś sobie poradzę

-Ale zaprosisz mnie jeszcze dziś na kawę, chciałabym zobaczyć jak mieszkasz

-jeżeli masz taką ochotę

-jasne, że mam- pociągnęłam go lekko za rękę- chodź po wypis

Ominęła mnie część tłumaczenia się, dlaczego nie może u mnie zamieszkać, ale ani mi się śni rezygnować z tego planu. Odczekam jeden dzień bez telefonów do matki aż w końcu zmięknie i się zgodzi. Dzisiejszą noc gdzieś spędzę, może w jakimś hotelu, ale jeszcze o tym nie zastanawiałam.

Po odebraniu wypisu mogliśmy spokojnie wyjść ze szpitala. Pod jedną ręką trzymałam Billa a drugą ciągnęłam walizkę.  

-Widzisz gdzieś taki czarny duży samochód?-Zapytał brunet

-widzę

-to chodźmy do niego, mój ochroniarz zawiezie nas do mnie

Szliśmy bardzo powoli. Obawiałam się, że bill się przewróci lub zrobi sobie krzywdę, lecz na szczęście doszliśmy do auta bezpiecznie.

-Kto to jest?-Zapytał mięśniak za kółkiem

-moja koleżanka, chciała wejść na kawę

-Jesteś pewny, że koleżanka?

-Oj, daj spokój- zakończył, tą konwersacje czarny

Kiedy ruszyliśmy nastała nagle krępująca cisza w samochodzie, nikt się nie odzywał, spojrzałam na Billa i wzięłam do ręki jego dłoń

-Masz bardzo zadbane dłonie i widzę, że jesteś fanem tipsów

-Nadal trzyma mi się kolor?

-Tak, jeśli kolorem można nazwać czarny

-Dla mnie ostatnio tylko ten kolor istnieje…-wyraźnie posmutniał

-oj przestań, jeszcze chciałam ci powiedzieć, że masz zajebiste włosy- chłopak odpowiedział bardzo szczerym uśmiechem-aż proszą się do robienia warkoczyków-złapałam trzy pasma jego włosów i zaczęłam pleść cieniutki warkoczyk.

Po pół godzinie jazdy zauważyłam, że Bill robi się śpiący, więc zdjęłam swoją bluzę i ułożyłam sobie na kolanach

-Jak chcesz się położyć to moje kolana są do dyspozycji

Po chwili namysłu położył głowę na nich i udał się do krainy snów, a po nim i ja.

-Wstawajcie-poczułam szarpanie za ramię-Już jesteśmy na miejscu

 Przeciągnęłam się na miejscu i otworzyłam oczy. Myślałam, że śnie, dom, przed którym zaparkowaliśmy był ogromny, na przodzie znajdowały się 4 wysokie filary i ogromny basen. Pierwszy raz w życiu widziałam tak piękny dom.

Bill-szepnęłam i odgarnęłam grzywkę z jego czoła- wstawaj, jesteśmy już

Chłopak podniósł głowę z moich kolan i  ziewnął, ale on słodki. Jak można go skrzywdzić lub mu odmówić? Tego nie rozumiem i raczej nie zrozumiem

Pomogłam mu wyjść z auta, a ochroniarz wziął nasze bagaże z auta.

Kiedy weszliśmy do domu myślałam, że padnę z wrażenia. Dom kosztował pewnie kupę forsy. Piękny żyrandol z kryształków, duży, biały puchaty dywan, Schody kręcone prowadzące na górę, a ściany karmelowe. Jednym słowem po prostu WOW!

Po lekkim otrząśnięciu zauważyłam, że Bill nie może trafić kurtką na wieszak, pomogłam mu

-pięknie tutaj, nigdy wcześniej nie widziałam tak pięknego domu

-Dziękuje, ale nie dawno zrozumiałem, że piękny dom nie jest ważny, ja już go nigdy nie zobaczę…

Nie odpowiedziałam nic

-To może zrobię kawę? –Zapytałam po chwili ciszy

-Nie wiesz gdzie, co jest..

-To mi powiesz

Wzięłam go za rękę i powędrowałam w głąb domu. Co nowe pomieszczenie to piękniejsze. W końcu jakoś dotarliśmy do celu.  Odsunęłam krzesło od stołu, który był umieszczony na środku kuchni.

-Usiądź

-Nie, ja muszę iść do toalety

-To cię zaprowadzę                      

-Jakoś dojdę po omacku

-Dobra to idź a ja zrobię tę kawę- odwróciłam się i wstawiłam wodę, po czym zaczęłam szukać po szafkach kubków, a było to trudne zadanie, bo szafek było wiele.

Kiedy już mi się udało znaleźć kubki, wyciągnęłam dwa i postawiłam na blacie. Nagle usłyszałam przerażający huk..

-CDN-

Fiziok